Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

Πρόσωπο - Στέφανος Παπατρέχας

Ο Στέφανος Παπατρέχας ένας νέος ηθοποιός και απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών συμμετέχει στην παράσταση "Το Τελευταίο Ψέμα" του Μιχάλη Κακογιάννη σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολαρι στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.  Μας μιλά για την παράσταση και μας συστήνεται:

-Πως αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Το ότι θέλω να γίνω ηθοποιός το έλεγα από παιδάκι, όπως σχεδόν όλοι όταν είναι μικροί. Υποθέτω πως είναι πολύ εντυπωσιακό επάγγελμα στα μάτια ενός παιδιού. Κι εμένα μου άρεσε πολύ η ιδέα, χωρίς να ξέρω πραγματικά τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός. Η περίοδος που συνειδητά πλέον το θέλησα ήταν στο γυμνάσιο, όπου και καταλάβαινα πια πόση δουλειά χρειάζεται για να κάνει κανείς αυτό το επάγγελμα.

-Είχατε κάποιον άλλο προσανατολισμό πριν ασχοληθείτε με τον χώρο;
Είμαι απόφοιτος του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά μέχρι στιγμής δεν εχω εργαστεί ως ψυχολόγος. Μου άρεσαν πολύ οι σπουδές μου και ακόμη μου αρέσει πολύ να διαβάζω βιβλία ψυχολογίας, αλλά δεν ξέρω αν θα εργαστώ στο μέλλον σε αυτό το πεδίο. Βέβαια ποτέ δεν ξέρει κανείς... -

-Ποια λέξη ή φράση χρησιμοποιείτε κατά κόρον;
Τα καλύτερα είναι μπροστά μας.

-Τι σας λείπει από τα παιδικά σας χρόνια;
Για να είμαι ειλικρινής δε θα ήθελα να γυρίσω στα παιδικά μου χρόνια. Όχι πως δεν ήταν όμορφα, κάθε άλλο, μα αισθάνομαι πως πάντα τα καλύτερα είναι μπροστά και δε θέλω να ζω αναπολώντας τα παλιά. Αν κάτι μου λείπει, όμως, αυτό ίσως να είναι η αδιαφορία για το μέλλον.

-Τι σας αρέσει να κάνετε τον ελεύθερο χρόνο σας; 
Χαίρομαι πολύ να πηγαίνω σινεμά, θέατρο, να διαβάζω βιβλία. Να μένω σπίτι με την κοπέλα μου ή τους φίλους μου και να μαγειρεύουμε, να βλέπουμε ταινίες, να συζητάμε.

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Αυτό που με φοβίζει περισσότερο, εκτός από το να χάσω αγαπημένα πρόσωπα από τη ζωή μου, είναι το να πάθω κάποιο ατύχημα ή σωματική βλάβη τέτοια, που να μην μπορώ πια να δουλέψω ως ηθοποιός.

-Τι έχετε μετανοιώσει και εάν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, δεν θα ξανακάνατε;
Ειλικρινά απορώ όταν ακούω ανθρώπους να λένε πως δε θα άλλαζαν τίποτα με το σκεπτικό πως θεωρητικά τα λάθη τους τους έκαναν αυτό που είναι τώρα. Έχει βάση αυτό, αλλά εγώ νιώθω πως θα τα έκανα όλα αλλιώς αν είχα την ευκαιρία να τα ξαναζήσω με την τωρινή μου γνώση. Σίγουρα θα έβαζα πιο ευδιάκριτα όρια, θα απολάμβανα περισσότερο κάποιες περιόδους, αλλά και θα ήμουν πιο αυστηρός σε κάποιες άλλες στιγμές.

-Αγαπημένος ρόλος, συγγραφέας, ηθοποιός;
Αγαπώ πολύ τον Ίψεν, τον Τσέχωφ, τον Μίλερ, τον Ο'Νηλ, τον Μακ Ντόνα κ.α. Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη και τον Όσβαλντ από τους Βρυκόλακες του Ίψεν.

-Είχατε κάποιο πρόσωπο (εντός ή εκτός χώρου) που να λειτούργησε σαν ερέθισμα να ασχοληθείτε με τον χώρο; 
Πιστεύω πως το μεγαλύτερο ερέθισμα ήταν η μητέρα μου, η οποία ως γνήσια θεατρόφιλη μας πήγαινε με τον αδερφό μου συνέχεια στο θέατρο και μας ενέπνευσε την αγάπη για την τέχνη. Αναμφισβήτητα αυτό με επηρέασε πολύ γιατί με μάγεψε από μικρό αυτός ο κόσμος.

-Πως αντιμετωπίζετε τις θετικές και πως τις αρνητικές κριτικές;
Είναι πολύ συγκεκριμένοι οι άνθρωποι που θα ακούσω με απόλυτη εμπιστοσύνη στην κριτική τους, γιατί ξέρω πως είναι αντικειμενικοί και όχι κακοπροαίρετοι. Γενικότερα όμως πιστεύω, πως τις κριτικές οφείλει κανείς να τις φιλτράρει και να έχει την ικανότητα να κατανοεί κατά πόσο αυτό που ακούει ισχύει ή όχι και πόσο μπορεί να το χρησιμοποιήσει χωρίς να αρχίσει ξαφνικά να παίζει κάτι άλλο. Είναι μεγάλη παγίδα. Ακόμη και μια πολύ καλή κριτική μπορεί να σε κάνει να υπερβάλλεις και να καταστρέψεις κάτι καλό! Θέλει μεγάλη προσοχή.

-Ποιοι είναι οι επαγγελματικοί σας στόχοι;
Επιθυμία μου είναι να βρίσκομαι σε ό,τι μου διεγείρει το ενδιαφέρον και με πάει παραπέρα σε όλα τα επίπεδα. Να έρθω σε επαφή με μεγάλα έργα και με ανθρώπους με πάθος, σεβασμό και αγάπη για αυτό που κάνουν.

-Πείτε μας που σας βλέπουμε αυτή την περίοδο και δυο λόγια για την παράσταση.
Μέχρι και τις 9 Απριλίου είμαι στο "Τελευταίο Ψέμα" του Μιχάλη Κακογιάννη σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολαρι στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Είναι βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του Κακογιάννη και μιλάει για την οικονομική και όχι μόνο κατάρρευση μίας οικογένειας. Ένα έργο πολύ δυνατό, που πιστεύω θα αγγίξει μέσα από την παράστασή μας το κοινό, αφού έχει πολλά κοινά με όσα ζούμε. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως έχει κατι μεταιχμιακό αυτή η παράσταση: είναι μετέωρη ανάμεσα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, στο γέλιο και στο κλάμα, στο δράμα και στην τραγωδία. Μεγάλη η χαρά μου να είμαι μέρος αυτού του σύμπαντος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου